Mijn dochter had nooit veel slaap nodig. Als kleine baby hield ze al niet van het wiegje. Een dutje aan de borst of lekker knorren in de koets tijdens een wandeling, dat wel. Zodra de borst weer in de bloes ging of de wielen van de koets halt hielden, gingen haar oogjes weer open. Al spelend in slaap vallen in het park zat ook niet in. Zelfs schommelend in een hangmatje met een wiegeliedje op de achtergrond bleef ze haar wakkere zelf. Een rustmomentje voor mama of ongestoord het huishouden doen zat er dan ook zelden in.
Gelukkig waren we niet het type wanhopige ouders dat in de vroege uurtjes rondjes ging rijden of blokjes om wandelen om onze oogappel naar dromenland te sturen. ’s Nachts sliep ze namelijk wonderwel. De eerste keer dat we wakker werden door haar gehuil was ze reeds zes maanden. Wij natuurlijk doodongerust want nu moest er toch echt iets mis zijn. Waarschijnlijk was dit haar eerste enge droom. Ondertussen is ze twee jaar en vijf maanden en ik denk niet dat we al tien keer zijn moeten opstaan ’s nachts.
Het ene kind heeft meer slaap nodig dan het andere dus zorgen maakte ik mij hier niet rond. In de crèche, waar ze startte op zeven maanden, gaf dit wel problemen. Als het slaaptijd was veranderde ze in een kleine draak. Haar strijd tegen de slaap was eindeloos dankzij haar ijzeren wil en uithoudingsvermogen. Als de juffen haar probeerden troosten met een tut of knuffel, keilde ze het naar hun hoofd. Als ik haar ophaalde, had ze soms de hele dag geen oog toe geknepen en lieten de juffen voorzichtig vallen dat ze uitzonderlijk koppig is. Eenmaal bij mama in de draagdoek sloot ze gelukkig wel de oogjes en waren haar batterijen weer helemaal opgeladen.
Uiteindelijk slaagden we er samen met de juffen toch in om haar op regelmatige tijdstippen een dutje te laten doen of tenminste stil in het bedje te laten zitten. Een hele poos ging het vrij goed, maar nog steeds had ze minder slaap nodig dan de meeste leeftijdsgenootjes.
Ondertussen is ze de middagdutjes eigenlijk ontgroeid en is ze is klaar voor de kleuterschool. Jammer genoeg is ze nog te jong. Ze moet dus blijven dutten. Resultaat: elke avond een strijd tegen de slaap. We lezen een boekje, geven een slaapzoen en dan begint het. 101 smoesjes, nog veel meer apentoeren en uiteindelijk tranen. De meeste kinderen worden dit vanzelf beu of vallen van vermoeidheid in slaap maar zij niet. Uren kan dit duren.
Nadat mijn trukendoos leeg was, leek er slechts één middel over: omkoperij. Of positieve instrumentele bekrachtiging. Concreet ligt er nu elke avond een pakje op de schouw en als ze in haar bedje blijft mag ze het ’s morgens openmaken. De afspraken zijn niet huilen en niet uit bed komen. Nog blijft ze ongeveer een uur wakker voor ze de luikjes sluit maar we blijven gespaard van een circusvoorstelling. De inhoud van de pakjes bestaat uit soldenkoopjes. Ze heeft net een groeispurt achter de rug en kon heel wat nieuwe kleren gebruiken.
’s Morgens springt ze uit bed om het pakje open te maken en is ze apetrots dat ze met nieuwe kleedjes aan naar de crèche aan mag.
Mama wou nog een foto van de aanwinst van de dag maar dochter was gehaast
mamakiekie 